آئین مستان

کن به پا ای دل ناله و زاری

رو به مولا کن از پی یاری

جسم بی جان عزیز جان زهرا

رو بام خانه اش افتاده تنها

بر شراره حاصل او

خنده میزد قاتل او

وا غریبا وا اماما

شد به غربت از او پذیرایی

کوثر زهرا شد تماشایی

روی خاک افتاده جسم اطهر او

گو یکی آرد کفن بر پیکر او

نور چشمان ترش کو

مادرش کو خواهرش کو

وا غریبا وا اماما

شمع جانش شد قطره قطره آب

تا نسوزد او دیگر از آفتاب

در کنار کبوترها رسیدن

با پر خود روی او سایه کشیدن

شعله بر جانم کشیده

ماتم آن سر بریده

وا حسینا

تو امام جوادی           یا جوادالائمه  

چون شد از پا فتادی    یا جوادالائمه  

سر به زانو نهادی        یا جوادالائمه  

غصه ات بی شماره

سینه ات پر شراره

اشک چشمت ستاره

یا جوادالائمه

این که ماه تمام است

بر خلایق امام است

پیکرش روی بام است

یا جوادالائمه

آسمان سینه چاک است

یک بدن روی خاک است

بهتر از جان پاک است

یا جوادالائمه

از شرار زهر کینه خون شده قلب مدینه

تا قیامت غصه و غم  قسمت این سرزمینه

هادی آل پیمبر از غم بابا حزینه

خنده های تلخ قاتل شعله افکنده به سینه

پیش روی حجت حق دشمنان سخت می زنن

او دهد جان یه عده بحر او دست می زنن

قتلگاه اش خانه ی خود قاتل او همسرش

با لبی خندان کنیزان پیش او کف می زنن

وای از این غم، وای از این غم  

وای من از درد غربت

تشنه کام دل پریشان بین حجره می دهد جان

وقت مردن زنده گشته یاد شاه تشنه کامان

پیرمردی بین گودال شد اسیر چنگ گرگان

غرق خاک و غرق خونه وای من سلطان خوبان

با نگاهش بین مقتل حرف ها می زند حسین

پیش چشم خواهر خود دست پا می زد حسین

موی او در دست دشمن راس او در زیر تیغ

ضربه ها می زد عدو ناله ها می زد حسین

 وای جگرم میسوزد

ابرها گریه کنان، بادها سینه زنان    

از غم شاه جوان، جگرم میسوزد

 وای جگرم میسوزد

سینه ها شد مغبوم، بین حجره مظلوم   

شد امامی مسموم، جگرم میسوزد

 وای جگرم میسوزد

بر لبش جی بالما، آن امام تنها

ناله زد وا اُما، جگرم میسوزد

 وای جگرم میسوزد

هم نوا با مادر، روضه میخواند بر   

غم شاه بی سر، جگرم میسوزد

خاک عالم بر سر، شده زینب مضطر

 دختران بی معجر، خیمه ها میسوزد

 وای خیمه ها میسوزد

پیش چشم طفلان، پاره های قرآن

زیر سم اسبان، جگرم میسوزد

 وای جگرم میسوزد

کربلا شد غوغا، آتشی شد برپا

 روی نیزه سرها، خواهری میسوزد

 وای معجری میسوزد

می سوزه سینه ام نمیتونم بخونم

کاش می شد امشب زغم آروم نمونم

دوباره روضه خونم، دوباره روضه خونم

تو روضه امشب امام رضا نشسته

دل بی قرارم میخوام روضه بخونم

آی جوونا امشب کم نزارید، عزای یک جوونه

آی جوونا برید علم بیارید، آقا روضه میخونه

میباره چشمای ترش، در انتظار پدرش

این همه ناله زد ولی، دلی نسوخت دورورش

یا امام رضا خدا صبرت بده

اونقدر غریبه که یه یاور نداشته

اوج غریبیش اینه که خواهر نداشته

کسی در بر نداشته، کسی در بر نداشته

حتی تو خونه یکی محرم نداشته

جز اشک دیده شبا همدم نداشته

یکی محرم نداشته، یکی محرم نداشته

تو هر نفس تا که به در نگاه می کرد

مادرش صدا می کرد

هلهله کنیزا پشت اون در حجره رو کربلا کرد

این دم آخر چی شده که رنگ روش پریده

انگاری دار می بینه مادر قد خمیده

یا امام رضا خدا صبرت بده

در کنج حجره غریبونه و بی حال

روضه میخونه واسه شهید گودال

طاقت نداره جونش اومد چو بر لب

با گریه میگه امون از درد زینب

دل می سوزه از این غم این غریبی، آخه خیلی جوونه

خدا نخواست مثل حسین زهرا، زیر آفتاب بمونه

خودش میدونه به خدا، تو اوج این دردو بلا

آفتاب شهر کاظمین، فرق میکنه با کربلا

یا امام رضا خدا صبرت بده

لاله می ریزه از حرارت صداش

 از نفس پر شررش

تو قفس غربت و تنهایی و غم

ریخته همه بال و پرش

شـبیه شـمع آروم آروم که آب می‌شه

همه دنیا پیش چشماش سراب می‌شه

غریب و خسته ، دلش شکسته

روی لباش یه لاله ی سرخی نشسته

واویلتا   واویلتا

سرش رو خاک حجره میزاره با حالی مظطر

دیده هاش خیس به یاد چادر خاکی مادر

رو خاک حجره نشسته

روضه عطش می خونه

آخه تشنگی به والله

جگرش رو میسوزنه

زیر لب همش میخونه

قربون لبات حسین جان

خیلی تنگ شده دل من

برای کربلات حسین جان